Geen drempel te hoog voor Swen
Op een vrijdag de dertiende veranderde het leven van Swen Klaasenbos van het ene op het andere moment. Na een ernstige val tijdens een feest belandde hij als 19-jarige jongen twee weken in coma. Sindsdien is hij rolstoelafhankelijk. Toch bleef Swen positief en vastberaden om zijn leven opnieuw vorm te geven. Nu, jaren later, heeft hij zijn draai gevonden bij JAN Facilities en is hij via een andere route weer terug in de bouwgerelateerde sector — de branche waarin hij zijn carrière ooit begon.
Swen (46) wil meteen iets duidelijk maken: je spelt zijn naam met een W. De ‘W’ van wielen, voegt hij met een knipoog toe. Zijn Amsterdamse tongval verraadt zijn afkomst, maar hij bleef er niet lang wonen. “In mijn jeugd verhuisde ik met mijn ouders naar Almere, waar ik in mijn tienerjaren in de bouw werkte als timmermanshulp”.
Na het ongeluk moest Swen het roer omgooien. Via het UWV kreeg hij de kans zich om te scholen tot administratief medewerker. Hij greep de kans en volgde de opleiding in Nijmegen. Doordeweeks woonde hij daar, terwijl hij in de weekenden terugging naar Almere. Het bleek een keerpunt in zijn leven, want in Nijmegen ontmoette hij de Limburgse Danitia. “Dat moest zo zijn. We zijn al 22 jaar samen.” vertelt Swen met een glimlach.
Samen sterk
Door het ongeluk raakte Swen gedeeltelijk verlamd aan zijn linkerzijde. “Ik heb getraind om kracht terug te krijgen. Met mijn linkerarm kan ik nu weer wat doen, maar niet zo goed als met rechts. Ik kan staan, maar lopen is lastig.” Het ongeluk zette Swen ook mentaal aan het denken: hij besloot zijn leven serieuzer aan te pakken. Danitia verhuisde met hem mee naar Almere, waar ze samen werkten aan een nieuwe balans.
Net als Swen is Danitia rolstoelafhankelijk door spierdystrofie. Jarenlang droeg Swen de zorg voor haar grotendeels alleen. “Ik heb dat altijd met liefde gedaan, maar het werd uiteindelijk te zwaar. Daarom besloten we naar Meerhoven te verhuizen, dichter bij het zuiden waar Danitia zich thuis voelt. Hier krijgen we ADL-hulp: ondersteuning bij alle dagelijkse levensactiviteiten. Zo hoeven we het niet meer alleen met z’n tweeën te doen.”
De klik met JAN Facilities
De verhuizing betekende voor Swen ook een nieuwe werkomgeving. “Ik was op zoek naar ander werk toen ik Mariëlle van Berkel en Dirk Drouen van JAN ontmoette op een banenmarkt van Ergon,” vertelt hij. “De klik was er meteen. Hun verhaal sprak me aan, en zo ben ik bij JAN aan de slag gegaan. Ik heb het goed naar mijn zin en krijg alle steun die ik nodig heb.”
In zijn rol bij JAN heeft Swen een gevarieerd takenpakket. “Samen met mijn collega’s houd ik het pand van BanBouw schoon. We zorgen dat alle koffiemachines zijn aangevuld, de keukentjes opgeruimd zijn en de ruimtes netjes zijn gestofzuigd. Dat lukt me prima, ondanks dat ik in een rolstoel zit. Al probeer ik de wat kleinere kantoren wel te ontlopen, of ‘ontrollen’ moet ik eigenlijk zeggen,” grapt hij. “Mijn draaicirkel is best groot, en dat is niet handig. Maar verder kan ik bijna alles.”
Het werk geeft Swen energie, al is de accu na een werkdag vaak leeg. Gelukkig heeft hij zijn eigen manieren om weer op te laden. “Danitia en mijn twee honden, Pip en Lexie, zijn mijn grote steun. Ik noem de honden ook wel mijn kindjes.” Sport kijken en muziek helpen hem ook om te ontspannen. “Ik heb een playlist met nummers die me vrolijk maken,” vertelt hij. “En nee, ik ben niet somber over mijn beperking. Ik ben gewoon mezelf en focus me liever op wat ik wél kan. Ik zeg ook wel eens: ‘Gaat het niet zoals het moet, dan moet het wel zoals het gaat.’”
